Cloudia Amy Clowes

Lakap : Clody Mesaj Sayısı : 3

Vampir için Karakter Kartı

Tam Adı: Cloudia Amy
Soyadı:Clowes
Yaşı: Aslında 18 yaşındadır. Ancak 97 yıldır ruhsuz.
İstediği klan:Brujah
Meslek: Öğrenci

Nelere Karşı Zayıftır
*Kan,
*Renkli gözler,
*Boğulması imkansız olsa da, en son hatırladığı şey, boğulmak üzere olduğu...

Sevdikleri
*Müzik,
*Resim,
*Şarkı söylemek,
*Çello çalmak
Sevmedikleri
*Kendini beğenmişler.
*Deniz, göl, nehir... Kısacası bir insanın boğulabileceği her yer.

Fiziksel Görünüş
*Siyah, uzun saçları ve ölü, yorgun gözleriyle tam bir Brujah. Her ne kadar savaşçı özelliğe sahip olsa da, ince bir yapıya sahip.

Kişiliği
* Oldukça karanlık bir geçmişi var ve bu onun vampir olduktan sonra daha da hırçın olmasına neden oldu.
Yalnızlığı çok sever ayrıca, yağmurun ölü bedeninde yarattığı tatlı ahenk, kendini bulabilmesi için en iyi yöntem gibi.

RP: Rp'niz herhangi bir konuda olabilir ama vampirlere katılabilmek için güzel bir Rp yapmanız şart(:
*İçeri girdiğim anda bütün gözler bana çevrildi. Bunların hepsi meraklı gözler de değildi üstelik. Kendimi olabilecek çekişmelere hazırlamalıydım.--ki bu her genç kızın okul değiştirdiğinde başına gelen bir şeydi. Mutlaka aralarından kendini beğenmiş sürtüğün teki çıkar ve tüm yılımızı mahvetmek için elinden geleni yapardı.--
Sınıf bir harikaydı. Tozpembe bir renkle boyanmış duvarın üstünde filmleştirilmiş edebi kitapların afişleri tavandan sarkan beyaz ışığın altında uçuşan minik toz zerrecikleri ortama inanılmaz bir güzellik katıyordu. Beni masanın başında gülümsemeyle bekleyen kısa boylu sarı saçlı beyaz tenli çok tatlı bir bayan vardı. Öğretmenim... Edebiyat öğretmenim... Muhtemelen ben herhangi bir şey okurken yanıma gelecek, bu konuda yeteneğimin olduğunu söyleyecek ve bende sadece kitap okumayı sevdiğimi geveleyerek teşekkür edecektim. Gülümsemesi suratına anlamsız bir biçimde yayıldı ve:
''Merhaba sen Morganna olmalısın ben de edebiyat öğretmeni Carolyn .''
Aman tanrım 'Carolyn'... Hem bu kadar güzel ve tatlı olup hem de nasıl bu muhteşem isme sahip olabiliyordu? Bu kesinlikle haksızlıktı. Bütün bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırıp onaylarcasına kafamı salladım.
''O halde yerine oturabilirsin''dedi sevecenlikle
Nereye oturacağımı çözebilmek için sınıfa döndüm. Keşke dönmeseydim. Aynı anda hem kıskanç, hem meraklı, hem de... Bu bakışı çözemiyordum çünkü anlamsızdı. Boş ve dümdüzdü. Bu bakışlardan kendimi kurtarmaya çalışarak kafamı eğdim ve gözüme kestirdiğim boş sıraya doğru ilerlemeye başladım. Yerime oturdum ve çantamı sıramın altındaki çengele taktım. Sevgili edebiyat öğretmenim benim yerleştiğime ikna olduktan sonra okumaya devam etti. Hala üzerimdeki bakışları hissedebiliyordum. Soluma dönünce sarı saçlı, yeşil gözlü tatlı bir çocuk bana gülümsedi. Gülümsemesine karşılık vermedim. İlk günden bu işlerle uğraşmayacaktım. Sağımda ise botlarıma kıskançlıkla gözlerini dikmiş gereksiz gibi görünen kumral bir kızı gördüm. Kıza attığım birkaç bakıştan sonra sonunda gözlerini botlarımdan ayırdı ve dersi dinlermiş gibi yapmaya başladı. Onun önünde saçları atkuyruğu yapılmış aşırı beyaz tenli siyah saçlı bir kız oturuyordu. Kız gözlerini bir yere sabitlemişti. Birden yanakları pembeleşmeye başladı ve bakışlarını sabitlediği yerden hemen kaçırdı. Baktığı yere kafamı çevirince kızın neden bu kadar utandığını anladım. Açık kahverengi gözlerinin süslediği düz yüzünün üzerinde uzun koyu kahve saçları vardı. Dersle ilgileniyormuş gibi görünmüyordu. Dalmıştı. Tam o sırada Carolyn (ona ismiyle hitap etmek gerçekten güzeldi) :
‘’Evet, Morganna, bizimle Bir Yaz Gecesi Rüyası ile ilgili görüşlerini paylaşabilir misin? diye sordu.
‘’Tabi. ‘’ diye sevecenlikle gülümsedim. Tam ağzımı açıyordum ki gözlerim odağını kaybetti.
Deniz kenarındaydım. Güneş neredeyse batmak üzereydi. Bu belki de dünyanın en güzel saatleri olmalıydı. Kolumda bir sızı hissettim. Kafamı çevirdiğimdeyse birden her şey bulanıklaştı ve karanlık, boşluk…
Gözlerimi açtığımda loş bir ışık beynime hücum etmeye başladı. Her şey hala çok bulanıktı. Yerimden doğrulmaya çalıştım ama yapamadım. İki güçlü el beni olduğum yere yeniden çiviledi. Gözlerim ışığa alıştığında, sonunda etrafımı inceleyebildim. Aman tanrım! revir mi ! İlk günden kendimi herkesin gözüne gözüne sokmuştum. Harika! Soluma döndüğümde tam bir heykele benzeyen siyah saçlı beyaz tenli doktorum bana gülümsüyordu. Gülümseyerek:
‘’Sonunda gözlerini açabildin uyuyan güzel…’’dedi. Sesindeki ahenk inanılmazdı. Hafifçe sırıtmakla yetindim. Söyleyecek fazla bir şey bulamıyordum.
‘’Biraz yorulmuşsun galiba. Seni buraya getirdiklerinde çok solgun görünüyordun’’dedi endişeyle.
‘’Sanırım tansiyonum düştü. Yine. ‘’ diye geveledim.
‘’İşte tam da bu yüzden bu ilaçları düzenli olarak kullanmalısın ‘’dedi elindeki poşetteki bir tomar ilacı gösterirken.
‘’;Peki.’’ Dedim isteksizce.
Kapı yavaşça açıldı ve ardından Lil ile Arlene içeri girdiler. Arlene yavaşça:
‘’İyi misin Morgan?’’diye merakla sordu.
Gerçekten umursamış görünüyordu. Bu kızı sevecektim.
‘’Teşekkürler, iyiyim Arlene.’’ Dedim sevecenlikle.
‘’Morgan, gerçekten iyisin değil mi? ‘’diyen Lil çok umursar görünmüyordu. Sanki benimle sadece yeni kız olduğum için takılıyordu. Ki altıncı hislerim hiç kimsenin olmadığı kadar kuvvetliydi. Bu aşikârdı.
‘’Gerçekten iyiyim Lil’’ dedim en az onun kadar abartılı bir ses tonuyla.
‘’Ve artık gidebilirim ?’’ diye umutla yakışıklı doktora baktım.
‘’Evet, Tabi ki gidebilirsin.’’ Dedi aynı sıcakkanlılıkla.
‘’Tabi bunları unutmadan’’dedi ve ilaç poşetini bana uzattı. Uzanıp poşeti aldım ve küçük yatakta doğruldum.Korkarak ilk adımımı attım ve başardım! Yürüyebiliyordum !
‘’Her şey için çok teşekkür ederim.’’ Dedim ve hafifçe öne eğilip onu selamladım. Kafasını öne eğerek beni taklit etti.Bu gülümsememin bütün yüzüme yayılmasına neden oldu.Lil bir yanımda Arlene öbür yanımda yavaşça revirden çıktık. Hemen solumuzda uzun bir merdiven yukarı çıkıyordu. Merdivenleri çıkabileceğimden emin değildim ama denemeliydim. Tereddütle merdivende ilerlemeye başladık. Ve sonunda bunu da başarmıştım. Sanırım yaşadığım şey anlık bir olaydı.
‘’Teşekkürler, kendimi iyi hissediyorum’’dedim biraz utangaç… Lil kolumu sanki her an üstüne düşeceğimden korkarak bıraktı ve geri çekildi ancak Arlene hafif bir tereddütle kolumdan çıktı. Tam koridora çıkacakken ani bir çarpmayla yeniden afalladım. Tam düşmek üzereyken üzere iken ılık bir şey, hafifçe tenime batan iki el beni tutup kaldırdı. Başımı kaldırdığımda ise o muhteşem varlığı gördüm. Sonsuz, dipsiz kahverengi gözler ve etrafını saran uzun siyah saçlarıyla onu gördüm. Başım dönmeye başlamıştı. Ve kalbim.. Uçmaya hazırlanan bir kuş gibi kanat çırpışı ve midemin mayhoş bir mutlulukla bezenmesi ve kanın vücudumun her yerini ustalıkla ( ama uzun süre işine dönmeyen bir ustalıkla) pembe bir tona bürümesi. Ellerinin kollarımı tuttuğu yerde hafif ama tatlı bir şekilde huzur veren sızlama… Ve bir tek o ve ben kalmıştık sanki koskocaman dünyada . ve birde sinir bozucu cep telefonumun zil sesi! Tamda zamanıydı. Kendimi toparlayıp (yinede suratıma koskocaman bir gülümseme yerleştirip) :
‘’Önemli değil’’ dedim ve dediğim anda pişman oldum. Lanet olsun! Çocuk benden özür dilememişti!
Gülümsedi ve :
‘’Özür dilerim, dedi. Şu an yerin dibine girmek istiyordum! Ellerini kollarımdan yavaşça çekti ve bizden uzaklaşmaya başladı. Evet bizden. Lil ve Arlene i resmen unutmuştum ve onlar bana ağızları bir karış açık halde bakarlarken telefonumu hızla cebimden çıkardım.
‘’Annem’’
Telefonu açtım ve annemin o uzuuuun vaazlarından birini dinlemeye başladım. Evet! Okuldaki ilk günüm tam bir faciaydı bir tek şey dışında tabi. Biz yürürken yanımızdan sınıfta botlarıma gözlerini diken kız geçti ve beni ilginç bir ifadeyle ( yanında aşırı dozda kendini beğenmişlikle) süzdü…
Merhaba benim yeni sürtüğüm !

P.S: Bu rp, başka bir sitedeki hikayemden alıntıdır.